تاریخچه آسانسور خانگی 4 طبقه چند صد سال قبل از میلاد مسیح آغاز می شود.
از زمان سپیده دم، بشر به دنبال راهی برای حمل و نقل عمودی کارآمدتر بار و مسافر به سطوح مختلف بود.
این وسایل برای حمل کالا به بالا و پایین نشان دهنده اولین آسانسورها هستند.
اولین آسانسورها بالابر نامیده می شدند. آنها توسط نیروی انسانی و حیوانی یا گاهی اوقات مکانیزم های آب رانده می شدند. آنها در اوایل قرن 3 قبل از میلاد مورد استفاده قرار می گرفتند.
آسانسورهای مدرن در طول دهه 1800 ساخته شدند. این آسانسورهای خام به آرامی از بخار به نیروی هیدرولیک تبدیل شدند.
اولین آسانسورهای هیدرولیک با استفاده از فشار آب به عنوان منبع نیرو طراحی شدند.
آنها برای انتقال مواد در کارخانه ها، انبارها و معادن استفاده می شدند. آسانسورهای هیدرولیک اغلب در کارخانه های اروپایی استفاده می شد.
در سال 1852، الیشا گریوز اوتیس اولین ابزار ایمنی را برای آسانسورها معرفی کرد.
اوتیس شرکتی برای تولید آسانسور تاسیس کرد و در ادامه بر صنعت آسانسور تسلط یافت.
امروزه کارخانه آسانسور Otis بزرگترین تولید کننده سیستم های حمل و نقل عمودی در جهان است.
انقلاب در تکنولوژی آسانسور با اختراع هیدرولیک و برق آغاز شد.
فن آوری موتور و روش های کنترل به سرعت تکامل یافت و الکتریسیته به سرعت به منبع پذیرفته شده نیرو تبدیل شد. ایمنی و سرعت این آسانسورها به طور قابل توجهی افزایش یافت.
در سال 1889، اولین آسانسور الکتریکی موفق تجاری نصب شد.
در سال 1887، یک آسانسور الکتریکی با درب های اتوماتیک که می تواند چاه آسانسور را ببندد، ثبت اختراع شد. این اختراع آسانسورها را ایمن تر کرد.
تغییرات زیادی در طراحی و نصب آسانسور با پیشرفت های بزرگ در سیستم های الکترونیکی در طول جنگ جهانی دوم ایجاد شد.
آسانسورهای فضایی از همان مفهوم آسانسور کلاسیک استفاده می کنند.
آنها برای انتقال افراد به ایستگاه فضایی استفاده خواهند شد. این مفهوم از نظر تئوری می تواند به طور قابل توجهی هزینه های قرار دادن یک فرد در فضا را کاهش دهد.
امروزه ساختمان های تجاری مدرن معمولا دارای آسانسورهای متعدد با سیستم کنترل یکپارچه هستند.
علاوه بر این، همه آسانسورهای مدرن دارای کنترل های ویژه ای هستند برای اینکه آسانسورها مستقیماً به یک طبقه خاص بدون توقف های میانی بروند.
